Even voor 16 uur stap ik in de sauna, waar een paar minuutjes later ook een moeder met zoontje binnen stapt. Ze begeleidt hem, hij mist een oog en het grote litteken bij zijn oog en op z'n hoofd doet mij vermoeden dat het een wonder is dat hij er is. 

En dan zo vanuit het niets overvalt het me ineens en ben ik weer terug in 2014. Wat als ze het mis hadden en het allemaal wel mee zou vallen? Wat als ik toch wel contact met haar had kunnen maken? Wat als ze wel 'gewoon' geboren zou zijn? Zou ik dan misschien ook zo met haar de sauna in gelopen zijn? Net als deze moeder, liefdevol begeleidend. 

Ik weet wel zeker dat ik dat zou doen.

Goh, wat mis ik haar ineens. En dat kan natuurlijk helemaal niet, want ik heb haar nooit echt gekend. Ik mis denk ik het idee van het hebben van mijn dochter. En terwijl ik daar zit beeld ik me voor even in hoe het zou zijn geweest als ze er zou zijn. Als het wel goed zou zijn gegaan. 

Ik zie een meisje met donkere lange haren, die samen met mij de sauna in loopt. Mijn dochter, onze dochter. De zus van Nelson. Voor even fantaseren hoe dat zou zijn geweest. Voor even de pijn voelen van dat gemis. En waar ik vroeger snel weg wilde van dat pijnlijke gevoel, dat gevoel van gemis, is dat nu niet meer zo. Het mag er zijn. Het hoort bij mij, bij ons. Het is ook een consequentie die ik - en ook Henk - moet dragen voor de keuze die we gemaakt hebben: het afbreken van de zwangerschap. Daar hoort een voor altijd onbeantwoorde 'wat als'-vraag bij. En iedereen weet dat het geen zin heeft om die vraag te stellen. En toch popt hij af en toe op. Op momenten dat je het niet verwacht. 

De scrubbehandeling en oliemassage zijn heel fijn, ook al ben ik nog steeds wat van slag van wat er net gebeurde. En wanneer ik daarna op een massagetafel beland en de lieve Balinese vrouw vraagt of ik ook kinderen heb en hoeveel, merk ik dat ik met een brok in mijn keel twee zeg. "One died and one lives. I am here with my husband and son, he is 7 years old." Zo, dat is eruit. En vervolgens kan ik me helemaal overgeven aan een heerlijke massage, waarvan ik compleet ontspannen raak. Terimah kasih banyak (heel hartelijk bedankt) zeg ik wanneer ze klaar is. 

Wanneer ik helemaal zen op de kamer kom, vertellen Nelson en Henk van de leuke verrassing die ze net gehad hebben. Op de kamer staat een fruitschaal, een fles rode wijn, twee mooie mokken van het hotel en een brief. Als waardering voor de tweede keer dat we te gast zijn.

"Mam, pap, zullen we naar het restaurant, ik heb trek." Even later lopen we met Nelson én onze fles rode wijn naar het restaurant. Wanneer ik rechts van me kijk, zie ik een moeder die liefdevol haar zoon aan tafel begeleidt. Het is hetzelfde jongetje van de sauna van vanmiddag. Ik kijk naar Nelson, naar Henk. En voel me dankbaar voor mijn lieve gezin waarmee ik hier aan tafel zit. Voor het gezin dat wij toch nog hebben gekregen. En voor het gezin van vier dat we ook gewoon zijn. Misschien was dit jongetje haar manier om mij te laten weten, "Ik ben bij jullie, ook al zien jullie me niet." We zijn compleet.